Van Jeroen Boudens leerde ik letters in steen verwerken. Muziek bracht mij naar Portugal waar ik verliefd werd op het land, zijn inwoners en fado. Van deze passies heb ik een cocktail gemaakt, met behoorlijk wat muziek toegevoegd. Welkom op deze blog waar je hopelijk ook jouw ding vindt. Het letterkappen is echter al een tijdje beperkt door een hardnekkige tendinitis...
Jeroen Boudens ensinou-me a escultura das letras em pedra. A música trouxe me a Portugal onde apaixonei-me pelo paÍs, pelos habitantes e pelo fado. Destas paixões fiz um cocktail, colocando bastante música. Seja bem-vindo neste blog e espero que vá gostar. No entant, há algum tempo a esculptura de letras tem sido limitada por uma tendinite teimosa.... (Sou belga, então peço desculpa por erros de tradução)
23 dec 2015
WINNARES VAN ‘OSCAR’ KLASSIEKE MUZIEK IN
BRUGGE VENCEDORA DE ‘ÓSCAR’ DA MÚSICA CLÁSSICA EM BRUGES
De Portugese pianiste Maria João Pires won in september de Gramophone
award voor het beste concert van het jaar. Dit Britse magazine is één van de
belangrijkste referenties binnen de klassieke muziekwereld en de prijs wordt dan
ook zowat als de ‘oscar’ van de klassiek muziek beschouwd. Ze kreeg de prijs
voor de opname van het 3de en 4de pianoconcert van Beethoven, samen met het Zweeds
Radio Symfonieorkest, gedirigeerd door Daniel Harding.
Em setembro a pianista portuguesa
Maria João Pires ganhou o prémio Gramophone para melhor concerto do ano. Esta
revista britânica é uma das principais referências no mundo da música clássica
e o prémio é quase considerado o ‘Oscar’ da música clássica. Recebeu o award pela
gravação dos Concertos n.° 3 e n.° 4, de Beethoven, com a Sinfónica da Rádio
Sueca, dirigida por Daniel Harding.
De Awards van het tijdschrift Gramophone worden sinds 1977 in
Londen jaarlijks toegekend in de maand september en bekronen uitsluitend
opnamen die sinds de zomer van het voorafgaande jaar zijn uitgekomen.
Onderverdeeld in 17 categoriën (12 voor de opnamen en 5 speciale awards) worden
ze algemeen beschouwd als de Oscars van de klassieke muziek op wereldvlak.
Os prémios da revista Gramophone são
atribuídos anualmente desde 1977, sempre no mês de setembro, em Londres, e
destinam-se a premiar exclusivamente gravações editadas desde o verão do ano
anterior. Divididos em 17 categorias (12 de gravações e cinco prémios
especiais), são considerados comummente como os óscares da música clássica
mundial.
Op 30 januari 2016 speelt ze in het Brugse Concertgebouw en
gaat er in duet met Julien Libeer, een jonge Belgische pianist met wie ze
regelmatig het podium deelt. Zo stonden ze al samen in het Palaú de la Musica
Catalana (Barcelona) en het Auditorio Nacional (Madrid). Over hem zegt Maria
João Pires: “De complete muzikant, die op
elk muzikaal moment een grondige kennis van het werk, een solide intellect en
een onfeilbaar instinct voor het onvatbare verenigt”.
No sábado, 30 de janeiro 2016 vai
tocar no Concertgebouw em Bruges, em dueto com Julien Libeer, um jovem pianista
belga com quem partilha frequentemente o palco. Já atuaram juntos no Palau de
la Música Catalana em Barcelona e no Auditório Nacional de Madrid. Maria João
Pires diz sobre ele: “O músico completo,
que em cada momento musical reúne um conhecimento profundo da obra, um
intelecto sólido e um instinto infalível para o inatingível.”
OVER PORTUGESE SUBTILITEIT EN SPAANSE
SCHOONHEID SOBRE SUBTILEZA
PORTUGUESA E BELEZA ESPANHOLA
Júlio Resende en Sílvia Pérez Cruz –
Lágrima.
De Portugese pianist, met 5 sterren ‘Choc-Disc’ gelauwerd door het prestigieuze Franse tijdschrift Classica, heeft een nieuw album met
als titel ‘Fado & Further’.
De plaat is volledig live, “als een trapeze zonder net, maar ook zonder denken aan vallen”, zegt de pianist.
Zonder de beveiliging die een studio eigenlijk is, werd dit album opgenomen
tijdens concerten van de tournée die Júlio Resende maakte in 2014-2015.
Júlio Resende e Sílvia Pérez Cruz –
Lágrima.
O pianista português, galardoado com
5 estrelas ‘Choc-Disc’ pela prestigiada revista Classica - France, tem novo
disco com o nome ‘Fado & Further’.
É um disco totalmente ao vivo, “como um trapézio sem rede, mas também sem
pensar em cair”, diz o pianista.
Sem as proteções do estúdio, este
disco foi gravado durante os concertos da tournée que Júlio Resende realizou
entre 2014 e 2015.
De schijf bestaat uit twee delen. Het eerste solo, waarbij de
pianist ons nieuwe inzichten brengt over het fado-lied, een nieuwe song en een
Spaans traditioneel thema. Op een ander deel is er de medewerking van Silvia
Pérez Cruz, die met Resende zong op het concert in Gulbenkian, en die door
critici en de publieke opinie wordt beschouwd als beste zangeres in Spanje op
dit moment. Sommigen in de Spaanse media beschouwen haar al als het grootste
muzikale evenement van de Spaanse muziek in de 21ste eeuw.
De tijd zal het uitwijzen, maar Resende herinnert zich goed
te “zien dat de grote aula van Gulbenkian
aan haar voeten lag op het einde van het derde nummer we speelden”.
O disco conta com duas partes, uma a
solo, em que o pianista nos traz novas visões sobre o cancioneiro fadista, um
tema original, e um tema tradicional hispânico, e outra parte com a
participação da ‘(en)cantante’ Sílvia Pérez Cruz que cantou com Resende no
concerto na Gulbenkian, e é considerada pela crítica e a opinião pública a
melhor cantora de Espanha neste momento. Há já na imprensa espanhola quem a
considere o grande acontecimento musical da música espanhola no séc. XXI.
O tempo falará por si, mas Resende
lembra-se bem de “ver o grande auditório
da Gulbenkian todo de pé, ao fim da terceira música que tocámos”.
‘Júlio Resende - Ao Vivo - Fado & Further’ bevat ook een bijzonder
voorwoord van de actrice Sandra Barata Belo [nvdr:die de
rol van Amália Rodrigues speelde in de laatste film over de fadista], een
intense getuigenis.
Júlio Resende kreeg de erfenis van Carlos Paredes en Amália,
en uit zijn vingers vloeide een nieuwe benadering van Fado.
‘Júlio Resende - Ao Vivo - Fado
& Further’ inclui ainda um prefácio original da atriz Sandra Barata Belo [N.E.: que interpretou o papel de Amália Rodrigues no
último filme sobre a fadista], um testemunho
intenso.
Júlio Resende recebeu a herança de
Carlos Paredes e Amália, e dos seus dedos saiu uma nova abordagem ao Fado.
BELGISCHE FRIET NU OOK PORTO AS BATATAS
FRITAS BELGAS CHEGARAM AO PORTO
Na recent de Belgische wafel in Lissabon, is nu ook de
Belgische friet in Porto aangekomen, in de Rua da Picaria, waar ooit Francisco
Sá Carneiro geboren werd.
Depois da gaufre belga a Lisboa,
recentemente, agora chegaram as batatas fritas belgas ao Porto, na Rua da
Picaria, onde nasceu Francisco Sá Carneiro.
(bron/fonte:www.nit.pt)
Bij Chiparia kan je de specialiteit proeven met een keuze aan
sausen, aan tafel of als meeneem, in de traditionele puntzakken.
Na Chiparia pode provar a especialidade
com vários molhos à escolha — para comer sentado ou na rua — nos tradicionais
cones de papel.
In de VS spreken ze van French fries, in België zijn het
frieten en in Portugal durft niemand zich uitspreken over de oorsprong van de
simpele friet. De Belgische kant van de gastronomische barricade eist de
uitvinding op van de friet, die aan Frankrijk zou zijn toegewezen door de
onwetendheid van de Amerikaanse troepen. Iedereen sprak toch Frans...
Nos EUA chamam-lhes french fries, na
Bélgica são frites e, em Portugal, ninguém se compromete com a origem das
simples batatas fritas. No lado belga da barricada gastronómica, reclama-se a
invenção das frites, que terá sido atribuída à França devido ao desconhecimento
das tropas norte-americanas. Afinal, todos falavam francês...
Wat er ook van zij, de Belgische frieten hebben een speciale
smaak, dat valt niet te ontkennen. En sinds donderdag 17 december zijn ze
eindelijk aangekomen in de Rua da Picaria, in het centrum van Porto.
Independentemente da origem, as
batatas fritas belgas têm um sabor especial, não há como negar. E, a partir
desta quinta-feira, 17 de dezembro, elas chegam finalmente à Rua da Picaria, na
Baixa do Porto.
“Het moest wel hier gebeuren”
zegt Luís Almeida, één van de partners van het project, aan NiT. Hij ziet in
deze straat meer dan alleen maar een locatie om zaken te doen, zeker omdat hij
er woont, op een boogscheut van zijn Chiparia. Door de goede herinneringen die hij
overhield aan de trips naar België, met de andere partner, Cristina Gonzalez, onstaat
jaren later de wens om het nationale gerecht van dat land naar Portugal te
brengen.
O sítio “não podia ser outro”, explica à NiT Luís Almeida, um dos sócios do
projeto, que vê nesta rua muito mais do que apenas um local para fazer negócio,
até porque é ali que mora, a poucos metros da sua Chiparia. As boas memórias
que guarda das viagens à Bélgica com a outra sócia, Cristina Gonzalez, fez com
que, muitos anos depois, surgisse a vontade de transportar para Portugal o
prato nacional daquele país.
Wat maakt de Belgische friet dan zo speciaal? Het
traditionele recept vereist frietjes in dierlijke olie, voor de smaak, in twee keer
gebakken, zodat ze krokant van buiten en zacht van binnen blijven. In België
worden ze verkocht in frietkoten en kraampjes op straat, geserveerd in papieren
puntzakken. In Chiparia worden de frietjes op dezelfde manier geserveerd maar
als je dat verkiest, kan je plaats nemen in één van de twee beschikbare zalen.
O que é que torna as frites belgas
especiais? A receita tradicional exige que sejam fritas em óleo animal, para
que se tornem mais saborosas, e cozinhadas a dois tempos, para que fiquem
crocantes por fora e macias por dentro. Na Bélgica são vendidas em roulottes e
bancas de rua e servidas em cones de papel. Na Chiparia, as batatas fritas são
servidas do mesmo modo, mas se preferir pode sentar-se numa das duas salas
disponíveis no espaço.
Op Belgische frieten moet saus, veel saus. Naar traditie en
volgens de Belgische recepten bestaan er tien verschillende sauzen, van eenvoudige
mayonaise en mosterd, over niet alledaagse Samourai (pikant met een smaak van roze
peper), jammie (oosterse smaken, gekaramelizeerde ui, Dijon mosterd en curry) tot
snacksaus (zoeter en met stukjes ui).
As frites belgas precisam de molho,
muito molho. Seguindo a tradição e as receitas belgas, há dez molhos diferentes
para regar nas batatas, da simples maionese e mostarda, aos mais invulgares
samourai (picante com um travo a pimenta rosa), jammie (de sabores orientais,
cebola carmelizada, mostarda Dijon e caril) ou snacksaus (mais adocicado e com
pedaços de cebola).
VLAMINGEN EN FIFTH AVENUE IN LISSABON FLAMENGOS E A QUINTA
AVENIDA EM LISBOA
De Fifth Avenue van de zestiende eeuw lag in Lissabon. Ik had
het hier al over de pertinente aanwezigheid van Brugse koopmansfamilies die in
de 15de eeuwe reeds een zetel in Lissabon hadden (zie item 25/1/2012
over de familie Lem en item 6/2/2013 over de familie Despars). Zeer interessant
in deze context lijkt mij het boek dat half januari in de winkels komt. ‘The Global City – On the streets of renaissance
Lisbon’ werd vorige week in Lissabon al voorgesteld.
A quinta avenida do século XVI
ficava em Lisboa. Já falei da presença pertinente das grandes famílias
mercantes de Bruges que no século 15 já tinham sede em Lisboa (item 25/1/2012
sobre a família Leme e item 6/2/2013 sobre a família Despars). Neste contexto
parece-me bastante interessante o livre que chega nas lojas no meio de janeiro.
‘The Global City – On the streets of renaissance Lisbon’. Já foi apresentado em
Lisboa na semana passada. bron/fonte: www.publico.pt: Twee schilderijen die ontdekt werden in 2009, lagen aan de
basis van een boek over Lissabon in de
16de eeuw en de Rua Nova dos Mercadores. In deze slagader arriveerden
producten uit het imperium en mensen uit
de hele wereld, waardoor de Portugese hoofdstad een mondiale stad werd.
Dois quadros descobertos em 2009
originaram um livro sobre Lisboa quinhentista e a Rua Nova dos Mercadores.
Naquela artéria confluíam produtos do império e gentes de todo o mundo,
transformando a capital portuguesa numa cidade global.
In de 16de eeuw was de Rua Nova dos Mercadores een
klein Babel. Er waren Italianen, Vlamingen, Andalusiërs en Portugezen
gehuisvest. Terwijl in die straat in de benedenstad nieuw-christenen,
buitenlandse joden, Afrikaanse en Arabische slaven liepen, werd er ook druk
handel gedreven. Dit wordt aan het licht gebracht in het boek dat
uitgegeven wordt in het Verenigd Koninkrijk. ‘The global city. On the streets
of the renaissance Lisbon’(De Mondiale Stad – In de straten van Lissabon in de
renaissance’) werd geschreven door de historici Annemarie Jordan Gschwend van
het Centro de História d’Aquém e d’Além-Mar, werkzaam in Zwitserland, en
Kate Lowe van de Queen Mary University in London.
No século XVI, a Rua Nova dos
Mercadores era uma pequena babel. Nos seus edifícios, moravam italianos,
flamengos, andaluzes, portugueses. Enquanto isso, naquela rua da Baixa de
Lisboa, cristãos-novos, judeus estrangeiros, escravos vindos de 20 nações
africanas, escravos árabes passeavam-se, muitos faziam trocas comerciais. É
esta a realidade trazida à superfície no livro recentemente editado no Reino
Unido. ‘The global city. On the streets of the renaissance Lisbon’ (A Cidade
Global – Nas Ruas da Lisboa Renascentista)’, editado pelas historiadoras
Annemarie Jordan Gschwend, do Centro de História d’Aquém e d’Além-Mar, a
trabalhar na Suíça, e Kate Lowe, da Universidade Queen Mary de Londres.
Het werk heeft als uitgangspunt twee schilderijen, in 2009 ontdekt
in een Engels landhuis in Oxfordshire en gedateerd tussen de jaren 1570 en 1620
door Annemarie Jordan Gschwend en Kate Lowe. Ze werden geschilderd door een
anonieme Vlaamse kunstenaar. Op beide schilderijen, worden we
geconfronteerd met meer dan honderd menselijke figuren die praten, al dan niet te paard, in een straat met een huizenrij op de achtergrond. Het gaat om mannen, vrouwen,
zwart en blank, paarden, beweging en kledij geschikt voor herfst of winter.
A obra tem como ponto de partida
dois quadros descobertos em 2009, numa mansão inglesa, em Oxfordshire, datados
entre a década de 1570 e 1620 por Annemarie Jordan Gschwend e Kate Lowe. Foram
pintados por um artista flamengo anónimo. Nas duas pinturas, estamos perante
mais de uma centena de figuras humanas, que conversam, montam a cavalo, numa
rua com uma fileira de edifícios em segundo plano. Há homens, mulheres, negros,
brancos, cavalos, movimento e vestimentas apropriadas ao Outono ou ao Inverno.
Toen de historici de schilderijen zagen –waarvan men denkt dat het twee
doeken zijn die uit één enkel schilderij werden gesneden- beseften ze al snel dat het ging om de Rua Nova dos Mercadores in Lissabon. Vanuit dit
visueel kader werd het boek opgebouwd, via opzoekingen van officiële
documenten, getuigenissen uit die periode en voorwerpen die intact bleven tot op
vandaag, om te komen tot een verhaal over de mondiale stad die Lissabon was in
de 16de eeuw, zijn inwoners, zijn materiële cultuur, alles verdeeld in hoofdstukken
van de hand van verschillende
onderzoekers.
Quando viram os quadros – que se
pensa serem duas telas cortadas a partir de uma única pintura –, as
historiadoras rapidamente determinaram que estavam perante a Rua Nova dos
Mercadores, em Lisboa. É a partir desta malha visual que o livro é construído,
indo buscar documentação oficial, testemunhos da época e objectos que
sobreviveram até hoje para falar sobre a cidade global que Lisboa era no século
XVI, as suas gentes, a sua cultura material em capítulos escritos por
investigadores diferentes.
“Het is een vreemd
zicht, dat ons een straat toont waarover we eigenlijk niets wisten. Lissabon
werd verwoest in 1755. Het leek of er een atoombom was gevallen” zegt
Annemarie Jordan Gschwend aan Público, begin december, toen zij in Lissabon was
voor de presentatie van het boek in het Museu Nacional de Arte Antiga (MNAA). “Wat het voor mij interessant maakt is het
leven op straat. Lissabon had een belangrijke zwarte bevolking. En het doek toont
niet alleen de zwarte mens, het toont ook de buitenlanders die van
Lissabon de grote commerciële stad maakten die ze was in de 16de eeuw.
Er zijn ook dieren te zien. Er is een hond die een vogel verorbert, met name
een kalkoen. Dit is een vogel die uit Amerika meekwam maar mundiaal werd toen
de Portugezen hem naar India en andere
delen van de wereld brachten.”
“É
uma vista estranha, que nos mostra uma rua da qual nós realmente não conhecemos
nada. Lisboa foi perdida em 1755. Foi como se tivesse caído uma bomba nuclear”,
diz Annemarie Jordan Gschwend ao Público, no início de Dezembro, quando esteve
em Lisboa na apresentação do livro no Museu Nacional de Arte Antiga (MNAA). “Para mim, o que é interessante é a vida na
rua. Lisboa tinha uma grande população negra. E o quadro não mostra apenas a
população negra, mostra também os estrangeiros que ajudaram Lisboa a tornar-se
a grande cidade comercial que era no século XVI. Os quadros também mostram
animais. Há um cão que está a abocanhar uma ave. E é um peru. É uma ave que
veio da América e que os portugueses tornaram numa ave global, levando-a para a
Índia e para outras partes do mundo.”
“De schilderijen stellen
een levendige en intense scene voor, die de kijker er onweerstaanbaar bij betrekt.
Het is onmogelijk om te kijken naar deze doeken zonder dat direct een aantal
vragen opkomen.Welke straat is dit? Welke stad is dit? Welke huizen zijn dit? Maar
vooral, wie zijn deze mensen? En wat doen ze?”
“As
pinturas representam uma cena viva e intensa que arrasta irreprimivelmente o
observador para dentro dela. É impossível olhar para estes quadros sem que
imediatamente se forme na mente uma torrente imensa de perguntas. Que rua é
esta? Que cidade é esta? Que casas são estas? Mas, acima de tudo, quem é esta
gente? E o que é que eles estão a fazer?”
Op het schilderij ziet men een ijzeren hek dat voor de kooplieden,
winkeliers en bankiers een semi-private ruimte vormde om zaken te doen. “De kunstenaar toont zijn perceptie van de sociale
interactie waarvan hij getuige was in de Rua Nova, de concentratie van rijke
kooplieden gekleed in Spaanse stijl, met modieuze zwarte mantels, binnen het
ijzeren hek en gescheiden van de minder bedeelden, die buiten die aflijning
blijven”, legt het boek uit.
Op het gelijkvloers bevond zich een veelheid aan winkels. In
1552 waren er 11 boekwinkels, 20 kleding- en textielwinkels, waar fluwelen
stoffen, zijde, damast en taft uit Europa, India en het Verre Oosten te koop
waren. Er waren winkels gespecialiseerd in de verkoop van Chinees
Ming-porselein, ‘apotheken’ die indertijd ‘geneesmiddelen’ verkochten, sommige
geïmporteerd uit Azië, zoals bezoar, een steen die in het
spijsverteringsstelsel van herkauwers wordt gevormd, of hoorn van neushoorns.
Era dentro a cerca de ferro que se
observa na pintura que os comerciantes, lojistas e banqueiros tinham um espaço
semiprivado para conduzirem os negócios. “O
artista mostra a sua percepção da interacção social que testemunhou na Rua
Nova, a concentração de mercadores ricos vestidos ao estilo espanhol, com capas
pretas na moda, dentro da cerca de ferro e separados dos habitantes menos
afortunados, que ficam fora desta fronteira”, explica o livro.
Era no rés-do-chão dos edifícios que
estava uma multitude de lojas. Em 1552, existiam 11 livrarias, 20 lojas de
roupa e têxteis, onde se vendiam tecidos de veludo, sedas, tecido adamascado,
tafetás vindos da Europa, da Índia e do Extremo Oriente. Existiam lojas
especializadas na venda de porcelana Ming chinesa, ‘farmácias’ que na altura
vendiam ‘produtos medicinais’, alguns importados da Ásia, como pedras bezoares,
que se formam no sistema digestivo dos ruminantes, ou cornos de rinoceronte.
Dit was de dynamiek van een bruisende stad die de vruchten plukte
van een commercieel netwerk (tussen 1500 en 1521 stuurde Koning Manuel I
al 237 schepen naar India) en van een groeiende bevolking, steeds meer divers.
Er is een getuigenis uit 1551 dat 10% van de 100.000 Lissabonners zwart waren.
Zeventien jaar later had Lissabon 150.000 inwoners, waarvan de meest
vertegenwoordigde minderheden zwarte slaven en Indiërs waren. In 1578 waren zo’n
20% van de 250.000 inwoners zwart.
Era esta a dinâmica de uma cidade
vibrante que estava a receber os frutos da rede comercial que tinha sido criada
(só entre 1500 e 1521, o rei D. Manuel I enviou 237 naus para a Índia) e da
crescente população cada vez mais misturada. De 1551 há um testemunho de que
10% dos 100.000 lisboetas eram negros. Dezassete anos depois, Lisboa tinha
150.000 habitantes, onde as minorias mais representadas eram escravos negros e
índios. Em 1578, cerca de 20% dos 250.000 habitantes eram negros.
Maar al deze rijkdom vertaalt zich ook in de gebouwen op het
tweeluik. Opeenvolgende koningen financierden aanpassingswerken in die beroemde
Rua Nova dos Mercadores, die zich bevond achter wat nu het Terreiro do Paço
(Praça do Comércio) is. “Dom Manuel I
heeft geprobeerd om een meer éénvormige stad te bouwen. Daarom beval hij dat de
middeleeuwse houten balkons werden verwijderd. De straat werd breder en werd
geplaveid. Het was een straat die een boodschap moest brengen. Ze kreeg koninklijke
en civiele steun. Het was belangrijk dat Lissabon een commerciële straat had. Het zorgde voor
geld, belastingen, handel.” legt Annemarie
Jordan Gschwend uit.
Mas toda esta riqueza também
transparece nos edifícios que se observam no díptico. Os sucessivos reis foram
financiando obras para alterar aquela famosa Rua Nova dos Mercadores, que
ficava atrás do que hoje é o Terreiro do Paço (Praça do Comércio). “D. Manuel I tentou construir uma cidade mais
regular. Por isso, ordenou que os balcões de madeira medievais fossem
retirados. A rua passou a ser mais larga e foi pavimentada. Era uma rua que
estava a tentar passar uma mensagem. Tinha apoio real e civil. Era importante
que Lisboa tivesse uma rua comercial. Trazia dinheiro, impostos, comércio”,
explica Annemarie Jordan Gschwend.
Onder de Habsburgers
verloor Lissabon aan belang, handelsroutes wijzigden en de aardbeving
van 1755 veranderde voor altijd de stad. “Markies van Pombal bouwde alles vanaf nul herop en legde een nieuwe
architecturale orde op”, zegt de historica, eraan toevoegend dat de Rua
Nova dos Mercadores werd ‘vervangen’ door andere handelsstraten. Uit die tijden
stammen documenten, voorwerpen en dit tweeluik van de straat die de ‘Fifth
Avenue’ van zijn tijd was, meent Annemarie Jordan Gschwend. Dit is nu een zeldzaam visueel geheugen van het mundiale Lissabon van toen.
A dinastia filipina retirou alguma
importância a Lisboa, as rotas comerciais alteraram-se e o terramoto de 1755
mudou para sempre a cartografia da cidade. “O
Marquês de Pombal construiu tudo do zero e impôs uma nova ordem arquitectónica”,
explica a historiadora, acrescentando que a Rua Nova dos Mercadores foi
“substituída” por outras ruas com comércio. Desses tempos, ficaram documentos,
objectos e este díptico da rua que era a “Quinta Avenida do seu tempo”, considera
Annemarie Jordan Gschwend. E que agora é uma rara memória visual daquela Lisboa
global.
Interessante documentaire over de aardbeving van 1755.
Documentário interessante sobre o terramoto de 1755.
9 dec 2015
OVER DE BORELING
JACK - FALA DO HOMEM NASCIDO JACK
Jack is het broertje van Phil en is nu de jongste telg uit de
familie. Drie jaar geleden maakte ik een steentje voor zijn broer, dus Jack kon
niet achterblijven.
Jack é o irmãozinho de Phil e é
agora o membro mais novo da família. Três anos atrás fiz uma pedrinha para o
seu irmão, então Jack não podia ficar para trás.
Ook toen vond ik al dat niemand het nieuw leven mooier heeft beschreven
als António Gedeão. In 1958 publiceerde hij reeds ‘Fala do homem nascido’ en
Adriano Correia de Oliveira zette het gedicht op zijn LP "Cantaremos"
in 1970, maar het blijft tijdloos mooi. Dus ook voor
herhaling vatbaar…
Na altura já era a minha opinião que
ninguém descreveu melhor a vida nova do que António Gedeão. Em 1958 publicou ‘Fala Do
Homem nascido’ e Adriano Correia de Oliveira interpretou o poema no LP 'Cantaremos' em 1970, mas é eternamente bela. Então vale a pena
repetir...