STANDBEELD VOOR HERMAN DE CONINCK

ESTÁTUA PARA HERMAN DE CONINCK

Het standbeeld werd vandaag onthuld in de vernieuwde tuin van de Antwerpse Zoo, uitkijkend over de flamingo’s. Die fascineerden hem , net als zoveel andere dieren waaraan hij verschillende gedichten heeft gewijd. Het beeld is een werk van Elke Van Steenbergen, tegelijkertijd krachtig en broos, waardoor het perfect bij Herman’s poëzie past.

A estátua foi inaugurada hoje no renovado Jardim Zoológico de Antuérpia, com vista para os flamingos. Fascinavam-no, como tantos outros animais aos quais dedicou vários poemas. A estátua é uma obra de Elke Van Steenbergen, ao mesmo tempo poderosa e frágil, correspondendo perfeitamente com a poesia de Herman.

Foto: © GVA

Herman de Coninck was een Vlaamse dichter-essayist- journalist, neorealist en de man van schrijfster Kristien Hemmerechts. Hij werkte jarenlang als redacteur voor het weekblad Humo en overleed in 1997 op straat in Lissabon, nauwelijks 53 jaar oud, op weg naar een congres over literatuur in de Lage Landen. Hij werd slachtoffer van een hartstilstand in de Rua Marquês Sá da Bandeira (nabij het Gulbenkian museum), waar zich nu deze gedenksteen bevindt.

Herman de Coninck era um poeta-ensaísta-jornalista flamengo, neorrealisto e marido da escritora Kristien Hemmerechts. Trabalhou por muitos anos como editor da revista semanal ‘Humo’ e morreu na rua em Lisboa em 1997, com apenas 53 anos, a caminho de uma conferência sobre a literatura nos Países Baixos. Foi vítima de uma parada cardíaca na Rua Marques Sá da Bandeira (perto do Museu Gulbenkian), onde agora encontra-se esta pedra comemorativa.

Op de Portugese site ‘Poesia & Lda – Poesie Ilimitada’ wordt hij als volgt beschreven:

“De Coninck, één der belangrijkste na-oorlogse Vlaamse, was ook zo’n Europese dichter – zoals Egito Gonçalves, – die de puristen danig irriteerden door hun opvallende gave om uit het op het eerste zicht dagelijkse en steriele scherpzinnige en lumineuze momenten te filteren, door het gebruik van een erg beredeneerde taal, waar humor nooit ver weg is. Het was een dichter van zijn tijd: ik veronderstel dat de lezer uit zijn werk voldoening haalt door de identificatie met hedendaagse beelden die, met ogenschijnlijke objectiviteit, uitgewerkt worden in het gedicht.”

O site portugues ‘Poesia & Lda – Poesie Ilimitada’ descreve-o assim:

“De Coninck, um dos mais importantes flamengos do pós-guerra, foi mais um desses poetas europeus – como Egito Gonçalves, – que tanto incomodaram os puristas por possuir uma notável capacidade de apreender de um quotidiano aparentemente estéril e banal, instantes sagazmente luminosos, através do uso de uma linguagem com notável capacidade discursiva, onde o humor não é o menor dos seus recursos. Foi um poeta do seu tempo: a fruição do leitor na leitura dos seus poemas resulta, suponho, da identificação com imagens suas contemporâneas que, com aparente objectividade, se dão a ler no poema.”

Vorig jaar al kreeg hij een nieuw grafzerk op de begraafplaats Schoonselhof, het Antwerpse Père Lachaise. Het is een kunstwerk van Gino Tondat, dat heel toepasselijk in mozaïek werd uitgewerkt, refererend naar de Portugese straatmozaïek.

Já no ano passado foi colocada uma nova lápide no cemitério Schoonselhof, o ‘Père Lachaise’ de Antuérpia. A obra de arte de Gino Tondat foi adequadamente feito em mosaico, referendo a calçada Portuguesa.

Het werk van De Coninck werd gedeeltelijk in het portugees vertaald in de seminaries collectieve vertaling Mateus in 1994. Het werd uitgegeven door Quetzal Editores in 1996 (‘Os hectares da memória’). Hij beschreef de olifant als volgt.

A obra de De Coninck foi parcialmente traduzida em Português nos seminários de tradução coletiva Mateus em 1994. Foi editada por Quetzal Editores em 1996 (’Os hectares da Memória’). Descreveu o elefante assim.

ELEFANTE É feito dos efeitos mais grosseiros, usa as calças como o palhaço pobre, os joelhos a nadar; dá passinhos de dança como um pastelão a martelar um tanga, enquanto o olho do cu parece uma dentadura acabada de tirar. E depois a tromba e mesmo ao lado os olhos. Como é que ficariasse te pusessem a gaita no nariz? © Herman de Coninck - Tradução coletiva Mateus

OLIFANT Hij is gemaakt van de grofste effecten, draagt zijn broek als clown August, de knieën slodderend, maakt danspasjes als tante Bertha die een tango de grond inheit, terwijl z’n kont doet denken aan een vals gebit dat net is uitgenomen. En dan zijn slurf en vlak daarnaast zijn ogen. Hoe zou jij kijken als ze je lul op je neus gezet hadden? © Herman de Coninck

Één van mijn geliefkoosde gedichten van Herman de Coninck:

Um dos meus poemas preferidos de Herman de Coninck:

RAPARIGA Tu própria, que podes ter a noção e ao mesmo tempo o atrevimento de simplesmente expor de vez em quando uma opinião ou um seio: quando começa isso, e no fundo quando acaba? As mulheres são feitas de raparigas, aos quarenta ainda deitam a língua de fora como aos quinze, ficam cada vez mais jovens, não sabem não seduzir. Como a poesia: um gato que prudentemente caminha sobre as teclas de um piano e olha para trás: ouviste? viste-me? Ah, o ar jovem das raparigas de quarenta, como umas vezes querem, e outras não, mas afinal sempre, se repararmos bem. Onde estão os bons velhos tempos? Estão aqui, esses tempos. © Herman de Coninck - Tradução coletiva Mateus

MEISJE Jezelf, het besef en meteen ook het lef dat je dat gewoon kunt hebben en er af en toe een mening van kunt laten zien of een borst: hoe vroeg begint dat, en eindigt dat eigenlijk ooit? Vrouwen zijn gemaakt van meisjes, steken op hun veertigste nog altijd hun tong uit van vijftien, worden almaar even jong, kunnen niet niet-verleiden. Zoals poëzie: een poes die voorzichtig over een toets of tien van een piano is gelopen en omkijkt: heb je dat gehoord? Heb je me gezien? 0, de meisjesachtigheid van veertigjarige meisjes, hoe ze soms willen, soms niet, maar eigenlijk altijd, als je het maar ziet. Waar is de tijd? Hier is de tijd. © Herman de Coninck