PAULO BRAGANÇA: DE GEVALLEN ENGEL VAN DE FADO IS TERUG

PAULO BRAGANÇA: O ANJO CAÍDO DO FADO ESTÁ DE VOLTA

17 jaar na zijn laatste plaat presenteert Paulo Bragança de EP 'Cativo'. Hij werd in 1971 in Luanda (Angola) geboren en maakte al heel jong kennis met Fado, via zijn vader die als amateur Portugese gitaar speelde. Toen de familie terugkeerde uit Afrika, verhuisde ze naar Lissabon en kort daarna nam Paulo zijn eerste album op, in 1991. De fado-zanger choqueerde de traditionele Fado-wereld door zijn manier van kleden, leren jekkers en combat laarzen of helemaal blootsvoets zingend. Dit excentrieke beeld van Paulo Bragança werd zowat zijn handelsmerk. De internationale pers noemde hem een 'punk fadista' en het album 'Amai' uit 1994 werd opgenomen in de catalogus van de uitgeverij van David Byrne, Luaka Bop. Uiteindelijk ergerde hij zich aan de muziekindustrie en verliet Portugal.

17 anos depois do seu último disco, Paulo Bragança apresenta o EP 'Cativo'. Nasceu em Luanda (Angola) em 1971 e desde muito novo ouviu o Fado, tendo um pai que tocava como amador a guitarra portuguesa. Quando a família regressou de África, mudou para Lisboa e pouco depois Paulo gravou o seu primeiro disco, em 1991. O fadista chocava os espíritos tradicionalistas do mundo do Fado, pela forma de vestir, usando casacos de cabedal e calçando botas de combate ou cantando totalmente descalço. Esta imagem excêntrica de Paulo Bragança tornou-se uma das suas marcas. A imprensa internacional chamou-o 'fadista punk' e o álbum 'Amai', de 1994, chegou a integrar o catálogo da editora de David Byrne, a Luaka Bop. Acabou por zangar-se com a indústria musical e abandonou o país.

De 'gevallen engel' van de fado verbleef elf jaar buiten Portugal, waarvan zes zonder enig contact met niemand. Hij trok naar Londen en via andere tussenstops belandde hij uiteindelijk in Dublin. Hij zegt dat hij toen zelfs zijn naam was vergeten. In de eerste jaren van zijn 'ballingschap' leefde hij in afzondering en begon filosofie te studeren. In Ierland dook hij op in de kortfilm 'Henry and Sunny' van de Ierse regisseur Fergal Rock.

O 'anjo caído' do fado ficou onze anos fora de Portugal, seis dos quais sem manter contacto com ninguém. Foi para Londres e por outras paragens e acabando por ficar em Dublin. Diz que até do próprio nome se esqueceu. Nos primeiros anos do seu 'exílio', viveu uma vida de reclusão e depois começou a estudar filosofia. Na Irlanda participou na curta metragem 'Henry and Sunny', do realizador Irlandês Fergal Rock.

Nu is hij terug in Portugal en op de podia en de fadozanger bezweert dat het is om te blijven. Hij kwam terug, maar hij houdt hier één voet en de andere in Ierland, het land waarvan hij vindt dat het hem alles heeft gegeven. Hij is veranderd, hij is ouder, maar niet minder punk, met Dr. Martens-laarzen in plaats van blote voeten, gekleurde lokken in plaats van haar tot op de schouders en hij belooft dat deze EP slechts een voorbode is van een nieuw album. 'Rosa da Noite' is de eerste single uit dit nieuwe werk en het eerste nummer van de artiest sinds 2006.

Agora de regresso ao país e aos palcos e o fadista promete que está para ficar. Voltou, mas mantém um pé aqui e outro na Irlanda, o lugar que para ele é o país que lhe deu tudo. Está diferente, está mais velho, não está menos punk, com botas Dr. Martens em vez dos pés descalços, as madeixas descoloradas em vez do cabelo pelos ombros e promete que este EP é apenas um prelúdio de outro álbum que está por vir. 'Rosa da Noite' é o primeiro single deste novo trabalho e o primeiro tema do artista desde 2006.

ROSA DA NOITE Vou pelas ruas da noite com basalto de tristeza sem passeio que me acoite rosa negra à portuguesa. É por dentro do meu peito, triste que o silêncio se insinua, agreste. Noite, noite que despiste a ternura que me deste. Um cão abandonado, uma mulher sozinha. Num caixote entornado a mágoa que é só minha. Levo aos ombros as esquinas, trago varandas no peito, e as pedras pequeninas são a cama onde me deito. És azul claro de dia, e azul escuro de noite, Lisboa sem alegria, cada estrela é um açoite. A queixa duma gata, o grito duma porta. No Tejo uma fragata que me parece morta. Morro aos bocados por ti, cidade do meu tormento. Não nasci mas cresci aqui, sou amigo do teu vento. Por isso digo: Lisboa, amiga, cada rua é uma veia tensa, por onde corre a cantiga da minha voz que é imensa. © Letra: Ary Dos Santos

ROOS VAN DE NACHT Ik loop door de nachtelijke straten  met basalt van verdriet, geen trottoir dat me knuffelt een zwarte roos op zijn Portugees. Het zit hier vanbinnen, triest dat stilte zichzelf insinueert, grof. Nacht, nacht die misleidt de tederheid die je me gaf. Een verlaten hond, een eenzame vrouw. In een krat verstrooid de pijn die alleen de mijne is. Ik tors de straathoeken op mijn schouders, koester balkons aan mijn borst, en de kassei mozaïeken zijn het bed waarop ik lig. Je bent het lichtblauw van overdag, en het donkerblauw van de nacht, Lissabon zonder vrolijkheid, elke ster is een geseling. Het klaagzang van een kat, het knarsen van een deur. Op de Taag een fregat dat me dood lijkt. Ik sterf beetje bij beetje voor jou, stad van mijn kwelling. Ik ben hier niet geboren maar wel getogen, Ik ben een vriend van jouw wind. Daarom zeg ik: Lissabon, vriendin, elke straat is een nauwe ader, langs waar de melodie loopt van mijn stem die oneindig is. © Tekst: Ary Dos Santos - eigen vertaling