OVER ZON, STEEN, WINTER EN POËZIE
SOBRE SOL, PEDRA, INVERNO E POESIA

Op zoek naar zon in deze donkere dagen vond ik in Brugge (Greinschuurstraat 15) deze mooie steen met een tekst van de betreurde Herman De Coninck: ‘Er is niets nieuws zonder de zon’. Het betreft een vers uit het gedicht ‘Winter’ (uit de bundel ‘Zolang er sneeuw ligt’, uitg. Orion-Brugge, 1975).

À procura de sol durante estes dias sombrios encontrei em Bruges (Greinschuurstraat 15) esta pedra linda com um texto de Herman De Coninck de saudosa memória: ‘Não há nada de novo sem o sol’. É um verso do poema ‘Inverno’ (da coleção ‘Zolang er sneeuw ligt’, edit. Orion-Bruges, 1975).

‘Não há nada de novo sem o sol’

Herman de Coninck was een Vlaamse dichter-essayist- journalist, neorealist en de man van schrijfster Kristien Hemmerechts. Hij werkte jarenlang als redacteur voor het weekblad Humo en  overleed in 1997 op straat in Lissabon, nauwelijks 53 jaar oud, op weg naar een congres over literatuur in de Lage Landen.                
Herman de Coninck era um poeta-ensaísta-jornalista flamengo, neorrealisto e marido da escritora Kristien Hemmerechts. Trabalhou por muitos anos como editor da revista semanal Humo e morreu numa rua em Lisboa em 1997, com apenas 53 anos, a caminho de uma conferência sobre a literatura nos Países Baixos.

Herman De Coninck werd slachtoffer van een hartstilstand in  Lissabon, Rua Marquês Sá da Bandeira 74, waar zich nu deze gedenksteen bevindt.

Herman De Coninck foi vítima de uma parada cardíaca, em Lisboa, Rua Marques Sá da Bandeira 74, onde agora se encontra esta pedra comemorativa.

'Conto de fadas”: Era uma vez um homem que era sempre justo'

'Sprookje: Er was eens een man die altijd rechtvaardig was'

Het werk van De Coninck werd gedeeltelijk in het portugees vertaald in de seminaries collectieve vertaling Mateus in 1994. Het werd uitgegeven door Quetzal Editores  in 1996 (‘Os hectares da memória’).

A obra de De Coninck foi parcialmente traduzida em Português nos seminários de tradução coletiva Mateus em 1994. Foi editada por Quetzal Editores em 1996 (’Os hectares da Memória’).

POESIA Um quadro exige moldura, como a felicidade o medo da morte. o venta vira as folhas no jardim e de repente a página muda. Como quando despenteio os teus cabelos, e ficam de outro modo. Afinal é tudo o mesmo. Olha, diz a felicidade, mostrando-nos o agora. Que treme nas mãos dela.                                © Herman de Coninck - Tradução coletiva Mateus

POËZIE Een schilderij heeft een lijst nodig, zoals geluk doodsangst. Wind bladert in tuin en ineens slaat een bladzij zich om. Zoals ik door je haren ga, en zo anders als ze dan liggen. Eindelijk is alles hetzelfde. Kijk eens, zegt geluk, en toont ons het nu. Het beeft een beetje in zijn handen.                       © Herman de Coninck

RAPARIGA Tu própria, que podes ter a noção e ao mesmo tempo o atrevimento de simplesmente expor de vez em quando uma opinião ou um seio: quando começa isso, e no fundo quando acaba? As mulheres são feitas de raparigas, aos quarenta ainda deitam a língua de fora como aos quinze, ficam cada vez mais jovens, não sabem não seduzir. Como a poesia: um gato que prudentemente caminha sobre as teclas de um piano e olha para trás: ouviste? viste-me? Ah, o ar jovem das raparigas de quarenta, como umas vezes querem, e outras não, mas afinal sempre, se repararmos bem. Onde estão os bons velhos tempos? Estão aqui, esses tempos.                               © Herman de Coninck - Tradução coletiva Mateus

MEISJE Jezelf, het besef en meteen ook het lef dat je dat gewoon kunt hebben en er af en toe een mening van kunt laten zien of een borst: hoe vroeg begint dat, en eindigt dat eigenlijk ooit? Vrouwen zijn gemaakt van meisjes, steken op hun veertigste nog altijd hun tong uit van vijftien, worden almaar even jong, kunnen niet niet-verleiden. Zoals poëzie: een poes die voorzichtig over een toets of tien van een piano is gelopen en omkijkt: heb je dat gehoord? Heb je me gezien? 0, de meisjesachtigheid van veertigjarige meisjes, hoe ze soms willen, soms niet, maar eigenlijk altijd, als je het maar ziet. Waar is de tijd? Hier is de tijd.                      © Herman de Coninck

OPNIEUW KERSTMIS - LUÍSA SOBRAL
NATAL MAIS UMA VEZ – LUÍSA SOBRAL

Het laatste album van de zangeres -‘Lu-pu-i-pi-sa-pa’- gaat over episodes uit haar kindertijd. Uiteraard ontbreekt Kerstmis niet.           

O álbum mais recente da cantora -‘Lu-pu-i-pi-sa-pa’- fala sobre episódios da sua infância. Evidentemente não falta o Natal.

Natal Mais Uma Vez na hora do final a noite de natal apagam-se as luzes, vão todos dormir mas o relógio não quer seguir e mesmo no final na noite de natal num só segundo, só de uma vez sonhas viver o dia todo outra vez e voltas à manhã de natal onde todos acordam mais cedo que o normal onde os pijamas são vestidos de gala e os presentes estão espalhados pela sala quando chegas ao final dessa noite de natal se pedires num desejo contares até 3 verás que volta a ser natal mais uma vez                                   © Luisa Sobral

Opnieuw Kerstmis wanneer kerstdag ‘s avonds op zijn einde loopt gaan de lichten uit en gaat iedereen slapen maar het uurwerk wil niet volgen net als kerstdag ‘s avonds op zijn einde loopt plots in een opwelling, droom je voor één keer de dag opnieuw te beleven en je keert terug naar kerstdagmorgen als iedereen vroeger dan normaal ontwaakt als pijamas galakledij worden en de cadeautjes verspreid liggen in de kamer wanneer kerstdag ‘s avonds op zijn einde loopt als je een wens doet en tot drie telt zal je zien dat het opnieuw kerstdag wordt          © Luisa Sobral - eigen vertaling

UM CORPO ESTRANHO – NO FIM TUDO ESTÁ BEM

‘Um Corpo Estranho’ is een band uit Setúbal, opgericht in 2009 door de multi-instrumentalist Pedro Franco en zanger-gitarist João Mota. Ze werken van blues naar rock, begeleid door ‘Corpo Ensemble’ (Rui David, Sérgio Mendes en Vítor Coimbra). De groep wordt beschouwd als één der grote revelaties van de Portugese actuele muziek. Recent bracht de band haar eerste full-CD uit, ‘De Não Ter Tempo’, een geheel van 12 nummers die gekenmerkt worden door prachtige poëzie en een unieke klank. Uit deze cd het nummer ‘No fim tudo está bem’, met tekst in portugees en Nederlandse vertaling.

‘Um Corpo Estranho’ é uma banda de Setúbal formado em 2009 por Pedro Franco, um músico multi-instrumental, e João Mota, na guitarra e voz. Combinam tendências desde o blues ao rock, acompanhados pelos Corpo Ensemble (Rui David, Sérgio Mendes e Vítor Coimbra). O grupo é considerado uma das grandes revelações da música portuguesa atual. Recentemente a banda lançou o primeiro CD de longa-duração ‘De Não Ter Tempo’, um conjunto de 12 composições que revelam grande poesia e uma sonoridade única. Do álbum o tema ‘No fim tudo está bem’, com letras em português e tradução em Neerlandês.

CARPE DIEM (4)  (Pluk de Dag)
CARPE DIEM (4) (Colha o Dia)

De dood van de acteur Robin Williams in augustus deed mij onwillekeurig terugdenken aan die schitterende scene uit de film ‘Dead Poets Society’. Het inspireerde me ook om nog een versie van ‘Carpe Diem’ te kappen, hoewel ik door omstandigheden nogal wat tijd nodig had om dit af te werken.

A morte do ator Robin Williams em agosto sem querer fez-me lembrar aquela cena maravilhosa do filme ‘Dead Poets Society’. Também me inspirou para gravar outra versão do ‘Carpe Diem’, embora precisasse de bastante tempo para terminar isso, devido a circunstâncias.