DE KLASSIEKER ‘FOI DEUS’ LIVE UITGEVOERD DOOR ANTÓNIO ZAMBUJO

O CLÁSSICO ‘FOI DEUS’ INTERPRETADO AO VIVO POR ANTÓNIO ZAMBUJO

FOI DEUS Não sei, não sabe ninguem, porque canto fado neste tom magoado de dôr e de pranto. Neste tormento, todo sofrimento, eu sinto que a alma cá dentro se acalma nos versos que canto. Foi Deus que deu luz aos olhos, que perfumou as rosas, deu oiro ao sol e prata ao luar, foi Deus que me pôs no peito um rosario de penas que vou desfiando e choro a cantar. E pôs as estrelas no céu e fez o espaço sem fim, deu o luto às andorinhas, e deu-me esta voz a mim. Se eu canto, não sei o que canto, misto desventura, saudade, ternura e talvez amor. Mas sei que cantando, sinto mesmo que enquanto, se tenho um desgosto, o pranto no rosto nos deixa melhor. Foi Deus que deu voz ao vento, luz ao firmamento e deu o azul às ondas do mar, Foi Deus que me pôs no peito um rosário de penas que vou desfiando e choro a cantar. Fez poeta ao rouxinol, pôs no campo o alecrim, deu as flores à primavera, e deu-me esta voz a mim. © Alberto Janes

GOD WAS HET Ik weet niet, niemand weet waarom ik fado zing op deze trieste toon vol pijn en verdriet. Met deze kwelling en al dat leed voel ik dat mijn ziel binnenin tot rust komt in de verzen die ik zing. God was het die ogen het licht gaf, de rozen hun aroma, de zon goud kleurde en de maan zilver, God was het, die in mijn ziel een rozenkrans van treurnis heeft gelegd, die ik helemaal moet aftellen, terwijl ik lamenterend zing. Hij zorgde voor sterren aan de hemel, en de oneindige ruimte, mat de zwaluwen hun rouwkleed aan, en gaf me deze stem van mij. Wanneer ik zing, weet ik niet wat ik zing, een mix van ongeluk, saudade, tederheid en misschien ook liefde. Maar ik weet dat ik bij het zingen, voel dat terzelfdertijd, wanneer ik verteerd word door verdriet het leed op mijn gezicht ons beter maakt. God was het die de wind een stem gaf, licht aan het firmament en de golven van de zee blauwe kleurde. God was het, die in mijn ziel een rozenkrans van treurnis heeft gelegd, die ik helemaal ga aftellen, terwijl ik in geweeklaag zing. Een dichter maakte hij van de nachtegaal, plaatste rozemarijn in het veld, gaf de lente haar bloemen, en gaf me deze stem van mij. © Alberto Janes - eigen vertaling