LETTERS IN STEEN EN PORTUGAL

WELKOM - SEJA BEM-VINDO

Van Jeroen Boudens leerde ik letters in steen verwerken. Muziek bracht mij naar Portugal waar ik verliefd werd op het land, zijn inwoners en fado. Van deze passies heb ik een cocktail gemaakt, met behoorlijk wat muziek toegevoegd. Welkom op deze blog waar je hopelijk ook jouw ding vindt. Het letterkappen is echter al een tijdje beperkt door een hardnekkige tendinitis...

Jeroen Boudens ensinou-me a escultura das letras em pedra. A música trouxe me a Portugal onde apaixonei-me pelo paÍs, pelos habitantes e pelo fado. Destas paixões fiz um cocktail, colocando bastante música. Seja bem-vindo neste blog e espero que vá gostar. No entant, há algum tempo a esculptura de letras tem sido limitada por uma tendinite teimosa.... (Sou belga, então peço desculpa por erros de tradução)

26 feb 2013


WINNAARS AUTEURSPRIJZEN 2013 
VENCEDORES PRÉMIOS AUTOR 2013 
De winnaars van de auteursprijzen voor de beste Lusitaanse producties en artiesten van het afgelopen jaar zijn bekend.
In de categorie muziek werd ‘Desfado’ tot beste song van het jaar uitgeroepen. Ana Moura zette dit nummer op haar gelijknamige CD (zie deze blog 26 oktober en 10 november 2012), maar het nummer werd geschreven door Pedro da Silva  Martins, gitarist bij de groep Deolinda.

Op het gala van gisteren maandag kende de SPA (Sociedade Portuguesa de Autores) de prijs voor beste album toe aan A Naifa voor haar vierde album ‘Não Se Deitam Comigo Corações Obedientes’. De groep draagt de prijs op aan João Aguardela, stichter van de groep, die in 2009 overleed. De gitarist, Luis Varatojo, schreef zijn dankwoord op een pamflet van ‘Que Se Lixe a Troika, o Povo é Quem Mais Ordena’, promotor van het protest tegen de Troika en haar besparingen.
Op de site van SPA staat het volledig overzicht van de winnaars in de verschillende categoriën: www.spautores.pt/destaques/vencedores-do-premio-autores-2013

(bron/fonte : youtube.com/watch?v=pJlWni5-ZuU) 
Foram anunciados os vencedores do Prémio Autor para as melhores produções e os melhores artistas lusos do ano passado.
Na categoria música ‘Desfado’ foi distinguido como melhor canção do ano. Ana Moura interpretou esta canção no seu álbum homónimo (veja este Blog 26 de outubro e 10 de novembro de 2012), mas o tema foi escrito por Pedro da Silva Martins, guitarrista da banda Deolinda.
Na gala realizada na segunda-feira o SPA (Sociedade Portuguesa de Autores) premiou o quarto álbum de A Naifa pelo melhor disco: ‘Não Se Deitam Comigo Corações Obedientes’. O grupo dedicou o prémio à memória de João Aguardela, fundador da banda, que morreu em 2009. Luis Varatojo, o guitarrista da Naifa, escreveu o discurso no cartaz do ‘Que Se Lixe a Troika, o Povo é Quem Mais Ordena’ os promotores do protesto contra a Troika e a austeridade.
No site da SPA você encontra-se a lista completa dos vencedores nas várias categorias: www.spautores.pt/destaques/vencedores-do-premio-autores-2013 





24 feb 2013

ALEGRIA – HET NIEUWE ALBUM VAN CRISTINA BRANCO
ALEGRIA – O NOVO ALBUM VAN CRISTINA BRANCO

Het nieuwe album, dat maandag uitkomt, is een schreeuw van protest tegen de huidige politieke en sociale situatie in Portugal. 'Alegria' heeft als ondertitel een citaat van de Braziliaanse schrijfster Clarice Lispector: «Ik wil vreugde, melancholie doodt me, beetje bij beetje». De plaat situeert Cristina Branco in de huid van een  aantal vrouwelijke personages in extreme situaties.
Op de nota die bij de uitgave hoort staat: «Het nieuwe album van de zangeres telt op drie na alleen originele nummers (de uitzonderingen zijn van Sergio Godinho, Chico Buarque en Joni Mitchell). De plaat heeft raakvlakken met haar vorig werk, zowel wat betreft tekst als muziek, maar gaat ook uit van een gedurfd nieuw concept: Aurora, Candida, Carolina, Deolinda, Miriam of Louise zijn het emblematisch product van een situatie die misschien wel Portugees is maar die daar ook bovenuit stijgt; vechters, romantici, slachtoffers, marginalen, dromers, er is zowat van alles op het plaatje van meestal vrouwelijke personages, bedacht door Cristina Branco en gebouwd op de geslaagde combinatie van teksten van Manuela de Freitas, Miguel Farias, Pedro Silva Martins of Jorge Palma, en muziek van de twee laatstgenoemden en verder nog Mário Laginha, João Paulo Esteves da Silva en Ricardo Dias.»
Over het nieuwe album zegt Cristina Branco: «Omdat de fado, die onfortuinlijke fado, die soms onbeminde fado, het ook over vreugde heeft, of omdat vreugde en melancholie het aanzicht van één en dezelfde medaille kunnen zijn, is dit nieuwe album een reis waar de diepste duisternis en de glans van het dagdagelijkse leven deel uitmaken van het levensverhaal van anonieme mensen.»
De productie van 'Alegria' was in handen van Ricardo Dias (die ook piano en accordeon speelt) en kan ook  rekenen op de muzikanten die de zangeres gewoonlijk begeleiden, zoals Bernardo Couto (Portugese gitaar), Bernardo Moreira (contrabas) en Carlos Manuel Proença (gitaar), maar ook op gastartiesten als Mário Delgado (elektrische gitaar) en João Moreira (trompet).
Cristina Branco toert in België vanaf 20 maart en in Nederland in de maand april. In Portugal zal ‘Alegria’ live voorgesteld worden in het Teatro S. Luiz (Lissabon) op 5 april.
Het album komt pas volgende week uit, maar hier kan je al vijf nummers horen: http://ipsilon.publico.pt/musica/texto.aspx?id=316813 

O novo álbum, que chega às lojas na segunda da semana que vem, é um grito contestário contra o actual contexto político-social português. ‘Alegria’ tem como epígrafe uma citação da escritora brasileira Clarice Lispector: «Quero alegria, a melancolia me mata aos poucos» e mete Cristina Branco na pele de uma série de personagens femininas em situações extremas.
No comunicado acompanhando a edição lê-se o seguinte: «O novo disco da cantora, quase todo composto por originais (com excepção de três temas, de Sérgio Godinho, Chico Buarque e Joni Mitchell), tem pontos de contacto com os seus trabalhos anteriores, designadamente nas autorias das letras e das músicas, mas obedece a um novo e ousado conceito: Aurora, Cândida, Carolina, Deolinda, Miriam ou Louise são mulheres emblemáticas saídas de um tempo que pode bem ser o português mas que se projecta para além dele; lutadoras, românticas, vítimas, marginais, sonhadoras, há de tudo um pouco no painel de personagens maioritariamente femininas imaginado por Cristina Branco e construído pela conjugação feliz das palavras de Manuela de Freitas, Miguel Farias, Pedro Silva Martins ou Jorge Palma, e os sons criados por estes dois últimos autores e ainda os de Mário Laginha, João Paulo Esteves da Silva e Ricardo Dias.»
Sobre o novo álbum Cristina Branco diz «Porque o fado, o malfadado fado, o por vezes mal amado fado também sabe falar de alegria, ou porque alegria e melancolia podem ser as faces da mesma moeda, este novo disco é uma viagem onde o coração das trevas e a glória de todos os dias são histórias da vida de gentes anónimas».
A produção de ‘Alegria’ é de Ricardo Dias (que também toca piano e acordeão) e conta ainda com os músicos que costumam acompanhar a cantora, como Bernardo Couto (guitarra portuguesa), Bernardo Moreira (contrabaixo) e Carlos Manuel Proença (guitarra), assim como com os convidados Mário Delgado (guitarra elétrica) e João Moreira (trompete). 
Cristina Branco percorre a Bélgica a partir do 20 de março e a Holanda em abril. Em Portugal ‘Alegria’ será apresentado ao vivo no Teatro S. Luiz (Lisboa) no 5 de abril.

O álbum só chega às lojas para a semana mas aqui já podem ouvir cinco músicas:  http://ipsilon.publico.pt/musica/texto.aspx?id=316813

18 feb 2013


PORTUGESE WERKLOZE PERSFOTOGRAAF WINT WORLD PRESS PHOTO PRIJS MET FOTO DIE NIEMAND WILDE
FOTOJORNALISTA PORTUGUÊS VENCE PRÉMIO DA WORLD PRESS PHOTO COM IMAGEM QUE NINGUÉM QUERIA

Daniel Rodrigues kreeg de winnende foto, die nooit werd gepubliceerd, niet verkocht en moest noodgedwongen zijn fotografie materiaal verkopen. Dit is de vertaling van het artikel dat op de RTP-nieuws site verscheen:
  
Portugese winnaar van de World Press Photo was op het punt gekomen van “betalen om te werken”
De 25-jarige Daniel Rodrigues won de prijs van de World Press Photo (WPP) met een zwart-wit foto waarop tien jongens en meisjes in Guinee-Bissau voetballen in wolken van stof en vuil.
Maar de persfotograaf, die in Porto reeds voor de krant Jornal de Notícias werkte, vertelde aan persagentschap Lusa dat hij al “een ander beroep overweegt, tot zelfs emigreren, iets dat geld opbrengt” omdat hij op zelfstandige basis werkt en “het sop de kool niet meer waard is”.
“Er waren de bezuinigingen, weinig werk (...)  in die mate dat ik soms geld toestak om te werken, omdat er als zelfstandige veel wordt ingehouden (belastingen) en het finaal niet meer opbracht” legde hij uit.
Daniel Rodrigues verkocht tenslotte het materiaal dat instond voor zijn schamel bestaan, omdat “de rekeningen bleven komen” en omdat hij diende te “overleven”, waardoor hij het tegenover Lusa als “een ironie” bestempelde zijn werk erkend te zien door één van 's werelds toonaangevende autoriteiten op gebied van fotojournalistiek.
“Het is een ironie en toont aan dat er veel Portugezen goed werk leveren, en niet alleen persfotografen” zei hij, besluitend dat “je in Portugal niet naar waarde wordt geschat.”
Voor de persfotograaf uit Riba d'Ave, Famalicão, heeft de foto die hij in maart 2012 nam in het dorp Dulombi in Guinee-Bissau, de jury van WPP geraakt omdat het “laat zien wat voetbal eigenlijk is.”
“Het gaat niet om een Cristiano Ronaldo of een Messi, maar wel om waar voetbal onstaat – daar op de zandvelden waar kinderen op blote voeten geen problemen hebben met een bal van vodden - dat is het echte voetbal”, zei hij aan Lusa.
.........
Deze werkloze fotojournalist wenst nu alleen dat de bekendheid hem aan werk kan helpen, het geeft hem zelfs “een zekere hoop” die hij al als verloren beschouwde : dat hij misschien “iets, een baan” zou kunnen versieren.
Daniel Rodriguez werd reeds gecontacteerd door de organisatie van World Press Photo om de prijs van 1500 euro in Amsterdam te komen ontvangen, tussen 25 en 27 april, en de boodschap die hij heeft voor zijn collega’s die zich in een precaire arbeidssituatie bevinden is simpelweg “geef niet op”.
“Hoe erg de situatie ook is, er volgt altijd een goede fase” stelt Daniel Rodrigues, gezien het feit dat “we soms, om een deur te openen, een stap achteruit moeten zetten om er nadien twee vooruit te zetten”.
De prijs van 1500 euro die hij in april zal ontvangen zal niet volstaan “voor speciaals” op gebied van fotografisch materiaal, maar de werkloze verslaggever verzekert dat hij opnieuw zal fotograferen en dat de prijs “een grote hulp” betekent.
(Eigen vertaling - bron: www.rtp.pt/noticias/index.php?article=628388&tm=4&layout=121&visual=49)

World Press Photo winner category Daily Life
Daniel Rodrigues não conseguiu vender a imagem victoriosa, que nunca foi publicada, e teve que vender o material de fotografia. Assim aperaceu no site das notícias da RTP:
  
Português vencedor do World Press Photo chegou a ter que "pagar para trabalhar"
Aos 25 anos de idade, Daniel Rodrigues venceu o prémio da World Press Photo (WPP) com uma imagem a preto e branco de dez rapazes e raparigas da Guiné-Bissau que jogavam à bola entre nuvens de terra e poeira.
Mas o fotojornalista, que chegou a trabalhar para o Jornal de Notícias, no Porto, disse à Lusa que está já "a ponderar outra área, até emigrar, qualquer coisa que dê dinheiro", porque está a recibos verdes e já não "compensava trabalhar".
"Houve cortes, não havia muitos serviços (...) e acabava, às vezes, por dar dinheiro para trabalhar, porque com os recibos verdes descontam-me [em impostos] e acaba por não me compensar", explicou.
Daniel Rodrigues chegou a vender o material que lhe permitia o escasso sustento porque "as contas continuavam a cair" e porque tinha de "sobreviver", pelo que à Lusa considerou "uma ironia" ver o seu mérito reconhecido por uma das maiores autoridades mundiais em fotojornalismo.
"É uma ironia e mostra que há muitos portugueses bons e com muito trabalho, fotojornalistas e de outras áreas", sublinhou, concluindo que "em Portugal não lhes é dado valor."
Para o fotojornalista residente em Riba d`Ave, Famalicão, a imagem que recolheu em março de 2012 na aldeia de Dulombi, na Guiné-Bissau, terá cativado o júri da WPP porque "mostra o que é o futebol realmente."
"Não um Cristiano Ronaldo, ou um Messi, mas sim onde nasce o futebol - é ali em campos de terra, com miúdos descalços que não têm problemas em jogar com uma bola de pano - aí é que é o verdadeiro futebol", disse à Lusa.
.........
Este fotojornalista desempregado deseja agora que a fama o ajude a arranjar emprego, até porque lhe permitiu "uma esperança" que pensava já ter perdido: a de que talvez consiga "alguma coisa, um trabalho."
Daniel Rodrigues já foi contactado pela organização do World Press Photo para receber o prémio de 1500 euros em Amesterdão, entre 25 e 27 de abril, e a mensagem que deixa aos colegas de profissão que estejam em situação laboral precária é simplesmente de que "não desistam."
"Por mais que estejam numa fase má, há sempre uma fase boa que vem a seguir", frisou Daniel Rodrigues, considerando que "às vezes, para uma porta abrir-se, há que pôr um pé atrás, para depois pôr dois à frente."
Os 1500 euros do prémio que deverá receber em abril não deverão bastar "para muitas coisas", em termos de material fotográfico, mas o repórter desempregado garante que vai voltar a fotografar e que o prémio vai mesmo "ajudar em muito."
(fonte: www.rtp.pt/noticias/index.php?article=628388&tm=4&layout=121&visual=49)







17 feb 2013


CYCLOTOURISME IN UNIEK PORTUGEES NATUURPARK
CICLOTURISMO NUM PARQUE NACIONAL ÚNICO EM PORTUGAL
De Gerês Granfondo Cycling Road is echt wel een buitenkansje voor de waarachtige wielerfanaat/natuurliefhebber. Een tocht van 147 of 100 km door zowat het mooiste en meest ongerepte landschap dat Portugal te bieden heeft. De Peneda-Gerês is sinds 1971 het enige nationaal park in Portugal en  werd door de Unesco erkend als biosfeerreservaat omwille van zijn landschappelijke en ecologisch waarde. Op dit granieten massief in het noorden van Portugal, met een oppervlakte van 70.000 hectare, bevindt zich een indrukwekkende verscheidenheid aan fauna en flora.
Het evenement vindt plaats op 16 juni 2013, er dient wel vooraf  ingeschreven te worden. Je moet er ook snel bij zijn, de vraag is groot en het aantal inschrijvingen is beperkt. Alle info (in Portugees en Engels) vind je op de site : www.geresgranfondo.com
O Gerês Granfondo Cycling Road realmente é uma oportunidade para os verdadeiros adeptos do ciclismo/apreciadores da natureza. Um percurso de 147 ou 100 quilómetros através a quase mais bela e intacta paisagem que Portugal tem para oferecer. Desde 1971 a Peneda-Gerês é o único parque nacional em Portugal e foi reconhecida pela UNESCO como reserva da biosfera, por causa de seu valor paisagístico e ecológico. O maciço granítico no norte de Portugal, uma área total de cerca de 70.000 hectares, tem uma variedade impressionante de fauna e flora.
O evento vai para a estrada no 16 de junho de 2013, mas é preciso inscrever-se. Também é aconselhável não demorar, o número de inscrições é limitado e há grande procura. Mais informações no site: www.geresgranfondo.com 

14 feb 2013

NACHTTREIN NAAR LISSABON : DE FILM KOMT ERAAN
COMBOIO NOCTURNO PARA LISBOA : O FILME ESTÁ A CHEGAR
In 2004 verscheen de roman “Nachttrein naar Lissabon” van Pascal Mercier, pseudoniem voor de Zwitserse hoogleraar filosofie Peter Bieri. Het werd een echte bestseller die ondertussen in 15 talen vertaald werd.
Op een regenachtige morgen verijdelt Raimund Gregorius op een brug in Bern de wanhoopsdaad van een Portugese vrouw. De leraar klassieke talen wordt overdonderd door de intonatie van het woord ‘Português’. Hij vindt in een antiquariaat een boek van Amadeu Inácio de Almeida Prado, een Portugese dokter die in Lissabon werkte ten tijde van het Salazar-regime en die kort na de revolutie van 1975 stierf. Gregorius, die op zijn 57ste een klokvast bestaan leidt, laat zonder verklaring de school achter zich en vertrekt met de trein naar Lissabon op zoek naar mensen die Prado gekend hebben.  Het wordt een intrigerende zoektocht naar de vrijheid die geen van de grote existentiële vragen uit de weg gaat.
Mercier verklaarde zijn voorkeur voor Lissabon als volgt : naast zijn bewondering voor Fernando Pessoa vormde de ‘meer subtiele’ dictatuur van Salazar het beste kader voor zijn roman.
De Deense filmregisseur Bille August draaide de film grotendeels in Lissabon. Gisteren was er de wereldpremière op het filmfestival van Berlijn, waar de film buiten competitie vertoond wordt. De cast bestaat uit o.a. Jeremy Irons, Charlotte Rampling, Christopher Lee, Nicolau Breyner en Beatriz Batarda.
De Portugese première is voorzien voor 20 maart in cinema São Jorge, in Lissabon. In België en Nederland wordt de film in de bioscoop verwacht op 18 april.
Dit geeft nog ruimschoots de tijd om het boek vooraf lezen, wat ik misschien wel aan te raden vind...


Em 2004 foi publicado o romance ‘Comboio nocturno para Lisboa’ de Pascal Mercier, pseudónimo do professor suíço de filosofia Peter Bieri. O livro tornou-se um verdadeiro best-seller, agora traduzido em 15 línguas.
Numa manhã chuvosa, numa ponte em Bern, Raimund Gregorius evita o ato desesperado de uma mulher Portuguesa. O professor de línguas clássicas fica hipnotizado pela entonação da palavra ‘Português’. Numa loja de livros antigos encontra um livro de Amadeu Inácio de Almeida Prado, um médico Português que trabalhava em Lisboa na época do regime de Salazar e que morreu logo após a revolução de 1975. Gregorius, com 57 anos acostumado com uma vida pontual, abandona as aulas sem explicação e parte de comboio para Lisboa, à procura de pessoas que conheceram Prado. É uma procura intrigante da liberdade que evita nenhuma das grandes questões existenciais.
Mercier explicou sua preferência por Lisboa assim : além de sua admiração por Fernando Pessoa foi a ditadura ‘mais subtil’ de Salazar que criou o melhor ambiente para seu romance.
O realizador dinamarquês Bille August rodou o filme quase na íntegra em Lisboa. Ontem teve antestreia mundial no festival de cinema de Berlim, onde é exibido fora de competição. Conta no elenco com Jeremy Irons, Charlotte Rampling, Christopher Lee, Nicolau Breyner e Beatriz Batarda, entre outros.
A antestreia portuguesa está marcada para 20 de Março, no cinema São Jorge, em Lisboa. Na Bélgica e Holanda o filme vai chegar aos cinemas a 18 de abril de 2013.
Isso ainda dá tempo para ler o livro antes de ir ver o filme, o que eu acho é aconselhável...

8 feb 2013

PESSOA TOUR + CD LAMEIRINHAS MET MAFALDA ARNAUTH
TOURNÉE PESSOA + CD LAMEIRINHAS COM MAFALDA ARNAUTH
Vandaag start Fernando Lameirinhas zijn ‘Pessoa’ tour met Mafalda Arnauth, tot 22 maart trekken ze door Nederland en België. Ook de cd die bij het project hoort wordt vandaag voorgesteld.
Op de site van Lameirinhas staat deze toelichting :

Hij is zich ervan bewust dat je de grootsheid van diens werk beter ongemoeid kunt laten. Daarom legt Fernando in ‘Pessoa’ vooral de nadruk op de persoon achter de beroemde dichter. Naast de poezie gaat hij op zoek naar de complexiteit en verscheidenheid van Pessoa´s heteroniemen. De dichter schreef ook onder de namen Ricardo Reis, Alvaro de Campos, Bernardo Soares en Alberto Caeiro.
Door de gevarieerde keuze van zijn muzikanten - onder andere Eric Vloeimans (Jazztrompettist), Mafalda Arnauth (Fadozangeres), Juan Pablo Dobal (Argentijnse pianist) en Michael Vatcher (Jazzpercussionist) - ontstaat een mengeling van stijlen waarmee Fernando zich lichtvoetig in de wereld van Pessoa inleeft. Poezie vol melancholie, verdriet en heimwee, waarvan de kracht nu in de muziek doorklinkt. Hiermee wil Lameirinhas uw nieuwsgierigheid prikkelen en u verleiden Fernando Pessoa zelf via nieuwe wegen te ontdekken.

Met Fernando Lameirinhas (zang & gitaar), Eric Vloeimans (trompet), Mafalda Arnauth (zang), Antonio Lameirinhas (zang & bas), Daniel de Moraes (gitaar), Juan Pablo Dobal (vleugel) en Michael Vatcher (percussie).
(bron/fonte :  youtube.com/watch?v=yWuiBG4rdkw)
www.lameirinhas.net/nl/nieuws               www.mafaldaarnauth.com
 
Hoje arranca a tournée ‘Pessoa’ de  Fernando Lameirinhas com Mafalda Arnauth, até 22 de março vão percorrer a Holanda e a Bélgica. Também é apresentado hoje o CD que faz parte do projeto.
No site de Lameirinhas encontra-se a informação seguinte:
Ele está consciente de que não se mexe na grandeza do seu trabalho. Por isso, em ‘Pessoa’ Fernando vai à procura do homem por trás do famoso poeta. Além da poesia, procura a complexidade e a diversidade dos heterónimos de Pessoa. O poeta escreveu também sob os nomes de Ricardo Reis, Álvaro de Campos, Alberto Caeiro e Bernardo Soares.
A variedade na escolha dos músicos – entre outros Eric Vloeimans (trompetista de jazz), Mafalda Arnauth (fadista), Juan Pablo Dobal (pianista argentina) e Michael Vatcher (percussionista de jazz) – resulta numa mistura de estilos com que Fernando movimenta-se agilmente no mundo de Pessoa. Poesia cheia de melancolia, tristeza e nostalgia, cujo poder  ressoa na música. Assim Lameirinhas tenta excitar a curiosidade e seduzi-los a explorar Fernando Pessoa através de novos caminhos.
Com Fernando Lameirinhas (voz e guitarra), Eric Vloeimans (trompete), Mafalda Arnauth (voz), António Lameirinhas (voz e baixo), de Daniel de Moraes (guitarra), Juan Pablo Dobal (piano de cauda) e Michael Vatcher (percussão).”



6 feb 2013

BRUGGE EN DE SUIKER VAN MADEIRA
BRUGES E O AÇÚCAR DE MADEIRA 
In 2007 schreef  ik voor de vereniging Vlaanderen-Lusitânia een brochure ‘Portugal in Brugge’, waarin ik op zoek ging naar sporen van en links met Portugal in Brugge.  Dit is een stukje uit de brochure.
"We lopen verder de Vlamingstraat in richting markt. Dit was indertijd de belangrijkste handelsstraat van Brugge, want langs de rei hierachter stond de stadskraan en liep de rei die de Kraanplaats verbond met de overdekte Waterhalle op de Markt (waar nu het Provinciaal Hof staat). Ook de wijnhandelaars hadden hier hun kelders. Halfweg tussen de stadsschouwburg en de markt ligt aan de rechterkant de Niklaas Desparsstraat. We gaan deze niet in, maar de naam interesseert ons wel.
Niklaas Despars was kroniekschrijver en burgemeester van Brugge, een nazaat van één van de eerste grote koopmansfamilies in Brugge, die met hun ‘Compangia Lixbone’ al vroeg met de Italianen in concurrentie gingen. Zoals verschillende Vlamingen (zie ook familie Lem), hielden zij zich bezig met de suikerhandel in Madeira, in zoverre dat men zelfs sprak van de 'Vlaamse Suikerbaronnen'. Wouter Despars runde reeds rond 1480 een bijhuis in Lissabon om van daaruit ondermeer de suikerhandel te coördineren. Hij stuurde stadsgenoten naar Madeira en zo kwam ook Jean Esmenaut daar terecht (1484) . Hij paste zijn naam aan, João Esmeraldo, en maakte er al snel op eigen houtje fortuin. Hij stichtte er Ponta del Sol, bouwde in Funchal een prachtige woning, waar tegenwoordig het Museu de Açucar is gevestigd en stelde op zijn suikerrietplantage 80 slaven tewerk. Dit landgoed is heden nog bekend als het Solar dos Esmeraldos. Deze ‘suikerbaron’ onderhield  ook goede contacten met Christoffel Colombus, die regelmatig op Madeira verbleef."
Solar dos Esmeraldos
Em 2007 escrevi para a associação Vlaanderen-Lusitânia uma brochura ‘Portugal em Bruges’, na qual fui à procura de vestígios concretos e coisas relacionadas à presença portuguesa em Bruges. Esta é uma parte da brochura.
"Continuem pela Vlamingstraat em direcção do Markt. Na altura esta rua era a rua comercial mais importante em Bruges. Atrás destas casas ao lado esquerdo encontrava-se o canal que ligava a Kraanplaats (com a grua municipal) com o porto coberto (Waterhalle) que ficava na Markt (onde se encontra agora o Governo Provincial). Também, os comerciantes de vinho tinham aqui as suas adegas. A meio caminho entre o teatro municipal e o Markt  encontra-se ao lado direito a Niklaas Desparsstraat. Não entrem nesta rua, mas é o nome que nos interessa.
Niklaas Despars era cronista e Presidente da Câmara Municipal de Bruges, descendente de uma das primeiras grandes famílias mercantes em Bruges. Com a sua 'Compangia Lixbone', a família começou a competir com os italianos. Como diferentes Flamengos (ver a família Lem), também se dedicou ao mercado de açúcar da Madeira. Chegou-se mesmo a falar dos "barões de açúcar flamengos”.
Já em cerca de 1480, Wouter Despars tinha gerido uma sucursal em Lisboa para lá, entre outras coisas,  coordenar o comércio de açúcar. Também mandou concidadãos para a Madeira, dos quais um Jean Esmenaut (1484). Este adaptou o seu nome e passou a ser João Esmeraldo, e fez rapidamente a sua própria fortuna. Fundou a Ponta do Sol e construiu no Funchal uma habitação magnífica (onde hoje em dia fica o Museu de Açúcar), e empregou 80 escravos na sua plantação de cana-de-açúcar. Esta propriedade ainda hoje em dia é conhecida como o Solar dos Esmeraldos. Este "Barão de açúcar" teve também bons contactos com Cristovão Colombo, que residiu regularmente na Madeira."